Her seyden biraz...

Anlamıyor, anlayamıyor, anlam veremiyor, derinlemesine düşününce cevap da bulamıyorum. Kendimi iyi tanıyorum, yaptıklarımı, yapacaklarımı, söylediklerimi, hatta söyleyemediklerimi iyi biliyorum. Bugüne değin belki de insanları iyi tanıdığımdan, iç yüzlerini iyi bildiğimden ve eğer o altıncı hissim, uzak dur dediyse uzak durmalarım , kendimi korumaya alarak sınırlarımı çizmem ve belki bazılarına göre buz gibi bir kadın görünümünde olmam, hiç de boşuna değilmiş, şimdi çok çok daha farkındayım. Kim ne yapmış, ne almış, ne satmış, ne yemiş, ne içmiş sormam, soruşturmam... Tabiri caizse dobra da bir kadınım , rahatsız olduğum bir konu varsa hemen söylerim, tabii ki seviyeli olarak ,kırmadan ,incitmeden. Bu yaşımda kimsenin tavuğuna kış demedim, kimsenin ekmeği ile oynamadım, kimsenin yoluna değil taş, çakıl taşı koymadım, engel olmaktan ziyade, destek oldum, hele de kadın ise , çocuk ise tümden anaç bir ruhla yurd oldum. Edebim el vermez edepsizlik edene diyerek edeple kötü söz , küfür, h...

Üç ay olmuş yazmayalı... Tatil dönemi kısa bir gezi yorumu yazmanın harici,yine çok yazmak istemiş olsam da, hatta tabletimin şarjını hep dolu tutmama rağmen ,yazma arzusu gelmedi mi gelmiyor, nedendir?,niçindir?,bilemiyorum? Kafam da öylesine çok farklı düşünceler dolu dizgin olsa da, bazen de sosyal medyada bir yazı gördüğümde yada bir şarkı dinlediğimde, hemen kafamda yazıya dökebileceğim düşünceleri çağrıştırmış olsa da,bir çok düşünce varken bile, bir türlü düşüncelerimi, duygularımı yazıya dökemedim... Gelmedimi içimden gelmiyor,isteksizlik, tembellik,üşengeçlik, ertelemek, işte o her neyse... Ben de içim istemiyorsa vardır bir bildiği içimin diyerek, o düşünceyle içim isteyene kadar bekledim kendimi... Belki bir dönem sabah, akşam, her firsatta kafamdakilerin hepsini yazıya dökmemdendir bu isteksizlik bilinmez ... Herşey kendimizde başlıyor ve yine kendimiz de bitiyor, biliyoruz da kimi zaman ne başlatabiliyor, ne de bitirebiliyoruz... Bugün geldi içimden ve hemen yazmaya koyul...

Yarım asırlık bir hayata yaklaşırken, uzunca bir zamandır kendimi sorgulamalarım giderek arttı... Yaş aldıkca, 50 yaşıma ramak kalmışken, hergün artan bir sorgulama ile baş etmek hiç kolay değil. Dünyaya geldik ve dünyadan geçerken, birdenbire hızlanan bir tempoyla devam etmeye başladı, hayat, saatler, günler, aylar,seneler kovalıyor ardı ardına... Rabbim sağlıklı, huzurlu, mutlu,hayırlı bir ömür nasip etsin, yaşlılık için her daim duam, Allah akıl, beden ve ruh sağlığımızın bütününe sahip olarak yaşlanmayı nasip etsin.(AMİN ) Yaşadıklarıma dair nedenler, niçinler, sebepler arayışına girip, çıkıp duruyorum son zamanlarda... Belki bu yaşları tecrübe edenlerde de olmuştur. Bilmiyorum? Ben uzunca bir zamandır cevap arayışındayım. Kendimi tanıyamamaya başladım. Nerde herşeye olumlu bakan ben? Anı yaşamaya gayret eden ben? Gülümseyen, mutlu olmaya çalışan , herhangi bir sorunda " ne var ki bunda diyerek, her olaya iyi bakan , şükreden, ufak problemleri görmezden gelen ,büyük sorunlar...

Bu yazıyı Afrika , Uganda'dan dönüş yolunda uçakta yazıyorum. Hemen tüm yaşadıklarımızın etkisindeyken, unutmadan taze iken yazmak, aktarmak istedim sizlere. Afrika, Uganda'ya 2.defa gelişim ve belki nasipte varsa, daha bir çok defalar gelirim, çok da gelmek isterim. Özellikle bu gelişimizde iki defa ziyaret ederek, umut verdiğimiz, umut olduğumuz 400 çocuk ve 30 öğretmeni yeniden ziyaret etmek, benim de içim de uzunca bir süre sönen ve bir türlü tam anlamıyla yanmayan, kalbimdeki ışığın yeniden yanmasına sebep oldu. Ilk olarak 2020 de geldiğimde kendime bir söz vermiştim "oradaki kadın ve çocuklara mutlaka bir şey yapacağım" diyerek verdiğim sözü gerçekleştirmenin mutluluğu ve burada gördüklerimizin, yaşadıklarımızın üzerine hızlıca gelişen güzel projeler , yeni amaçlar için verilen sözlerin ve belki de onlar için mücadeleye devam etme bilinci, mutluluğu iliklerime kadar hissederek dönmemin nedeni. Son zamanlarda hiç bir şeyin beni böyle mutlu etmediğini düşününce...

Yaşadığım yer, topluluk, çevre, şehir ,ülke daraltıyor beni. Hele son zamanlar öyle çok dar geliyor ki, kendi içime bile sığamıyorum! Yakınlarımla, arkadaşlarımla sohbet, muhabbet yada öylesine konuşmak yok artık, çok sıradan konuşmalarmış gibi geliyor, öyle olmasa da ben öyle hissediyorum ve hemen bitse de gitsem düşünceleri kaplıyor içimi , bana çok geliyor ve sıkıyor, o ortamdan hemen gitmek istiyorum, yoruluyorum. Bu şehir, ülkeden de her fırsatta bir yerlere gitmek istiyorum yada evime ,vatanıma ... Neler oluyor , anlayamıyorum. Nereye aitim? Bir yere ait olmak istiyor muyum ? 32 senedir Hamburg `dayım, doğduğum topraklarda ! Kimileri ne güzel söylüyor “ burası evim „ burası derken yaşadığı şehri , almanya`yı söylüyor. 32 sene de aile, arkadaş, sosyal çevre, iş olarak bir çok farklı topluluklarda bulunmuş olmama rağmen, uyum, adapte ile ilgili hiç bir sorun yasamamışken, belki de yaşadım ama kuyruğu dik tuttum, yok güçlü ol, üstesinden gel düşüncesiyle, bu düşünceleri derin kuy...

Farklı toplumlarda saçlar insanoğlunun hafızası, ruhumuzun yansıması olarak biliniyor, hatta kızılderili toplumunda ruhun temsil edildiğine inanılıyor. Saçlar bir bağlantı noktası,bir iletken,tabir-i caizse dünya ile iletişimi netleştiren bir anten, yogiler de dış dünya ile iletişimi kesmek,dünya ile bağlarını kopartmak ,iç dünyaya dönmek için saçlarını kazıtıyorlarmış. Aslında yediklerimizin,içtiklerimizin,düşüncelerimizin, hissettiklerimizin çıkış noktası saçlarımız. Saçlarımızın varlığı, bakımı, sağlamlığı, uzunluğu, modeli, davranışımız, hayattaki duruşumuz aynı zamanda. Ve ben de her iki sene de bir saçlarımı kısa kestirerek kendimce yenilenip,yepyeni başlangıçlara yelken açtığım inancını taşıdığım ritüelimi bu defa 4 sene gecikmeli olarak gerçekleştirmekten mutluyum. Son 4 sene de saçlarıma her zaman ki gibi önem verdim, iyi baktım ve simdi tam da ayrılmam gerektigi zamanda saçlarıma teşekkür edip bana göre ayrılması gerektiği kadarını bedenimden uzaklaştırdım. Ayrı...