Her seyden biraz...

Yorgun bitkin gidislerim var benim... Bu defa bitmek bilmeyen pandeminin verdiği yorgunluk, bıkkınlık, bitkinlik, bezginlik... Umutla beklememe rağmen ardı arkasına sıralanan kurallar, kısıtlamalar, hayatımıza, özgürlüğümüze gelen okkalı bir şamar ! O şamar öyle bir indi ki neye uğradığımızı şaşırdık. Öyle ki hepimizi evlerimize hapseden, toplumsal bir Izolasyon yaşatan ciddi bir yalnızlık ve sakin, az koşturmacanın olduğu yaşama iten Pandemi süreci, korku içerisinde geçen bir zaman dilimi... Ha şimdi, ha yakında derken 31 ekim 2020 den bu yana düşmek bilmeyen corona sayıları ve tedbirleri ... Ha bugün, ha yarın diye gün saydığım bir zaman... Hatta o kadar umut dolu olan beni bile umutsuzluğa sokmayı beceren Corona! Sonra birden , kendine gel, olmaz diye, silkelenip, kendimi toplayıp yeniden moral bulan ben ! Evde olmaktansa çalışmak iyidir diyerek, okulda 4 güne yükselttiğim işim de bu zorlu süreci en azından verimli bir şekilde geçirmemi sağladı, lakin bir o kadar da yordu ! Çocuk...

SENSIZ GEÇEN 10 YIL... Gecenin bir vakti gelen bir telefonla uyanıp,  annenizin derinden gelen acılı sesiyle uyandınız mı? Ve o an kötü haber olduğunu bile bile sordunuz mu, ne oldu ANNE diye? Aldığınız cevapla içiniz yandı mı? Ayaklarınızın altından hiç zemin kaydı mı? Yere mi, göğe mi, nereye bastığınızın farkına varmadan ? Sadece kafanızın içinde durmadan yankılanan " babanı kaydettik, öldü" cümlesinin tekrarını dinleniz mi ? Bir an , ne yapacağınızı bilemeden aklınız uçup gitti mi? Sonra metanetinizi koruyup, acınızı içinize akıta akıta, belki de hayatınızın bitmek bilmeyen en uzun yolculuğunuzu yaptınız mı? Ben yaptım 10 yıl önce bugün ! Belki hiç birbirimize seni seviyorum diyemedik, çoğunlukta birbirimizden uzakta olduk, paylaşımlarımız da bir o kadar azdı, konuşmalarımızın haricinde... Beni manen destekleyen, bana her zaman güvenen en büyük dayanağım, BABAM ! Aslında ne kadar çok yakınmışız, ne kadar büyük bir sevgi vermişsin bana ! Şimdiler de her aklıma geldiğinde...