Merhabalar,
Bu yazım biraz hüzünlü, en hakiki gerçek ebedî ayrılık ölüm konum.
Son 2 haftada üst üstü duyduğum ve katıldığım bir cenaze beni oldukça etkiledi.
Ne kadar hazırlıklıyız ölüme?
Aslında baş ucumuzda ama ancak duyup,etrafımızda yaşarsak birden burdaymış ,yakın deyip silkelenip sonra yeniden başlıyoruz hayat koşturmacasına.
Cenaze erkanında Dedenin(Alevî Dedesi)konuşmaları oldukça etkileyici idi, SEVGİnin hayatdaki ortak nokta olduğunun üstüne vurarak Insanlık,gönül kırma değil ,gönül yapma olduğunu söyleyerek,varoluş, ölüm,rızalıkdan bahsederek helallik alarak bitirdi konuşmasını.
Aynen Dedeninde dediği gibi, hangi inançta, hangi dilde, hangi ırkta olursa olsun, İYİLİKLE haşrolmamızın ve iyiliğin hayatımızın en önemli unsuru arasında olması gerektiği kafamda bir kez daha yer etti.
Eve geldiğimde eşime ve çocuklarıma her birine tek tek seni seviyorum dedim,heeee kızımla biraz limonî olan aramızı kucaklaşarak, rızalaşarak, öpüşerek giderdik.
Psikoloji okuyan kızımla lafta yaşadığımız jenarasyon çatışmasıymış, hah yerim ben o jenarasyon çatışmasını😁😁😁kızıma göre tabii ki ,her neyse böyle konulara da sonra yer vereyim.
Ne büyük acıydı, tanık olduğumuz ebedî yolculuğa uğurladığımız gencecik bir kızın ayrılığı!
Annenin haykırışları, ailenin tarifi imkansız derin hüznü,acısı ve cenazeye gelen herkesin derinden bu acıyı hissetmesi.
Allah sabırlar versin, közlenen ama asla sönmeyen bir acıdır Ölüm acısı.
Ben ömrümü burda tüketmek istemiyorum dedim hemen arkadaşıma her zaman dediğim gibi,ama ölüm bizlerle randevulaşmıyor ki.
Ne zaman,nasıl,bilmeden anîden geliveriyor,çoğu zaman hazırlıksız!
Rabbim hayırlı ömür ve hayırlı ölümler nasip etsin,hayırlı amelli kullarından eylesin ve her an ölüme hazırlıklıycasına arkamızda iyiliklerle yâd edilecek bir insan olarak ayrılmayı nasip etsin.
Bir arkadaşım ile konuşmam bana farklı fikir gibi gelse de, o da haklı sanırım yada onun gibi düşünenler.
Ben almanyada ölsem de memleketimde defnedilmek isterim,arkadaşımda ben asla evlatlarım nerdeyse orda,burda olacakları için de almanyada defnedilmek istiyorum ,hatta vasiyetim deyince oldukça şaşırdım, olur ya dertleşmek isterler gelsinler başucuma dertleşsinler, yoksa sene de bir memlekette ziyarete gelecekler,ben ölsem de onların yakınında olmak istiyorum dedi.
Oysa ben memleket isterim, arzular farklı elbette.Belki bizlerin vasiyetleri gerçekleşecek ama bir de almanyada yalnız, ailesiz olanlar yada ailesi olsa bile maddî sorunlardan dolayı buraya defnedilenlere de şahit oluyoruz.
Kimsesiz tek başına olan yaşlıların cenazeleri türk toplumunca para toplanarak Türkiye ye götürülüyor yada burada defnediliyor.
Geçenlerde bizimde çevremizce seferber olduğumuz böyle olayları oldukça fazla duyar olduk,hemen akla sorular geliyor böyle durumlarda ilgilenecek kurum ,kuruluş yok mu?
Cenaze fonları,sigortaları olmayan insanların 5000€ yu bulan cenaze masrafları nereden karşılansın?
Yaşamak para,ölüm de para !!!
Biz de büyükler,yaşlılar ölümlük, dirimlik diye boyunlarında altın yada sandıklarında hep kefenlerini , biraz paralarını hazır ederler, çok da akıllıca!
Kimseye muhtaç olmadan,kimseyi zora sokmamak adına ölüme hazırlık!
Allah memletine gitmeyi, orada yaşamayı isteyenleri iki ayakla gitmeyi nasip etsin,dört kollu ile değil.
Her ne kadar üzücü bir konuya değindiysem de hayatın gerçekleri.
Sağlıkla yaşayacağınız mutlu, huzurlu günlere...
Bu yazım biraz hüzünlü, en hakiki gerçek ebedî ayrılık ölüm konum.
Son 2 haftada üst üstü duyduğum ve katıldığım bir cenaze beni oldukça etkiledi.
Ne kadar hazırlıklıyız ölüme?
Aslında baş ucumuzda ama ancak duyup,etrafımızda yaşarsak birden burdaymış ,yakın deyip silkelenip sonra yeniden başlıyoruz hayat koşturmacasına.
Cenaze erkanında Dedenin(Alevî Dedesi)konuşmaları oldukça etkileyici idi, SEVGİnin hayatdaki ortak nokta olduğunun üstüne vurarak Insanlık,gönül kırma değil ,gönül yapma olduğunu söyleyerek,varoluş, ölüm,rızalıkdan bahsederek helallik alarak bitirdi konuşmasını.
Aynen Dedeninde dediği gibi, hangi inançta, hangi dilde, hangi ırkta olursa olsun, İYİLİKLE haşrolmamızın ve iyiliğin hayatımızın en önemli unsuru arasında olması gerektiği kafamda bir kez daha yer etti.
Eve geldiğimde eşime ve çocuklarıma her birine tek tek seni seviyorum dedim,heeee kızımla biraz limonî olan aramızı kucaklaşarak, rızalaşarak, öpüşerek giderdik.
Psikoloji okuyan kızımla lafta yaşadığımız jenarasyon çatışmasıymış, hah yerim ben o jenarasyon çatışmasını😁😁😁kızıma göre tabii ki ,her neyse böyle konulara da sonra yer vereyim.
Ne büyük acıydı, tanık olduğumuz ebedî yolculuğa uğurladığımız gencecik bir kızın ayrılığı!
Annenin haykırışları, ailenin tarifi imkansız derin hüznü,acısı ve cenazeye gelen herkesin derinden bu acıyı hissetmesi.
Allah sabırlar versin, közlenen ama asla sönmeyen bir acıdır Ölüm acısı.
Ben ömrümü burda tüketmek istemiyorum dedim hemen arkadaşıma her zaman dediğim gibi,ama ölüm bizlerle randevulaşmıyor ki.
Ne zaman,nasıl,bilmeden anîden geliveriyor,çoğu zaman hazırlıksız!
Rabbim hayırlı ömür ve hayırlı ölümler nasip etsin,hayırlı amelli kullarından eylesin ve her an ölüme hazırlıklıycasına arkamızda iyiliklerle yâd edilecek bir insan olarak ayrılmayı nasip etsin.
Bir arkadaşım ile konuşmam bana farklı fikir gibi gelse de, o da haklı sanırım yada onun gibi düşünenler.
Ben almanyada ölsem de memleketimde defnedilmek isterim,arkadaşımda ben asla evlatlarım nerdeyse orda,burda olacakları için de almanyada defnedilmek istiyorum ,hatta vasiyetim deyince oldukça şaşırdım, olur ya dertleşmek isterler gelsinler başucuma dertleşsinler, yoksa sene de bir memlekette ziyarete gelecekler,ben ölsem de onların yakınında olmak istiyorum dedi.
Oysa ben memleket isterim, arzular farklı elbette.Belki bizlerin vasiyetleri gerçekleşecek ama bir de almanyada yalnız, ailesiz olanlar yada ailesi olsa bile maddî sorunlardan dolayı buraya defnedilenlere de şahit oluyoruz.
Kimsesiz tek başına olan yaşlıların cenazeleri türk toplumunca para toplanarak Türkiye ye götürülüyor yada burada defnediliyor.
Geçenlerde bizimde çevremizce seferber olduğumuz böyle olayları oldukça fazla duyar olduk,hemen akla sorular geliyor böyle durumlarda ilgilenecek kurum ,kuruluş yok mu?
Cenaze fonları,sigortaları olmayan insanların 5000€ yu bulan cenaze masrafları nereden karşılansın?
Yaşamak para,ölüm de para !!!
Biz de büyükler,yaşlılar ölümlük, dirimlik diye boyunlarında altın yada sandıklarında hep kefenlerini , biraz paralarını hazır ederler, çok da akıllıca!
Kimseye muhtaç olmadan,kimseyi zora sokmamak adına ölüme hazırlık!
Allah memletine gitmeyi, orada yaşamayı isteyenleri iki ayakla gitmeyi nasip etsin,dört kollu ile değil.
Her ne kadar üzücü bir konuya değindiysem de hayatın gerçekleri.
Sağlıkla yaşayacağınız mutlu, huzurlu günlere...
Kommentare
Kommentar veröffentlichen