Babama… Neden hep kaybedince aklɪmɪz başɪmɪza gelir! Kayɪplar mɪ öğretiyor insana!

Babama…

Neden hep kaybedince aklɪmɪz  başɪmɪza gelir!

Kayɪplar mɪ öğretiyor insana!

Maddi kayɪplar bir yere ,sağlɪğɪmɪz, arkadaşlɪklarɪmɪz ama en acɪsɪda ebedi kayɪplar!

Ebediyete gidenler, kalanlarda öyle yaralar açɪyor ki ve o yaranin izi sanki hep kalɪyor yada sadece düşünmekle bile yüreğinizin sɪzlamasɪna yetiyor .

Ben ilk olarak beni büyüten Babaannem de yaşadɪm Ölüm acɪsɪnɪ ,annemden bile önce gelen melek gibi Kadɪn, ayrɪldɪ aramɪzdan, daha öncesinde de elbette daha çocukken dedemi kaybettim, lakin böyle acɪ diye hissedeceğim bir duygu bɪrakmadɪ bende, babaannem de ise bir nebze yaşadɪm bu acɪyɪ, sene 1993 ,o zamanlar her zaman uçak bulmak bile mümkün değil ve geç verilen ölüm haberi uzaklarda kendimce ağlanɪp sɪzlanmam ve sanki hiç ölümü yaşamamɪş gibi öylesine uzaktan hissedilen ayrɪlɪk acɪsɪ ,hüzün ,ta ki Kabrini ziyaret edip…

A ha gerçekten yok artɪk, dediğin an, inandɪğɪn an da ise kocaman bir bosluk…

Allah mekanɪnɪ cennet eylesin, çok iyi kadɪndɪ rahmetli.

Babaannem 65 yaşɪnda iken, 40 günlük bebekken kucağɪna bɪrakɪlan ben 9 yaşɪma kadar emanet çocuk hassasiyeti, otorite ve çok büyük sevgiyle büyütülen ben, ondan o kadar çok şey alarak büyümüşüm ki , aldɪlarɪmɪ da kendi çocuklarɪma yerine göre verdim ve de veriyorum.

Kocaman yüreğiyle bana önce vicdanlɪ  insan olmayɪ öğreten kadɪn!

Nur için de yat!

Seni seviyorum!

Ben babamɪ  ve annemi 9 yaşɪmdan sonra tanɪmaya başladɪm, artɪk onlarɪn gurbetteki yaşamlarɪ bitmiş ,memlekete dönmüşlerdi.

Ne zor Ya Rabbi!

Eşim de benim gibi ailesinden uzakta büyüdüğünden, bizim birbirimize sözümüz vardi,“ her ne olursa olsun çocuklarɪmɪz, her zaman bizimle olacaklar,kimseye emanet etmeyeceğiz“ ki bu sözü tuttuk.

Biz yakɪnɪmɪzda aile fertlerimizden kimse olmadan 3 çocuğumuzu kendimiz büyüttük ve eşim her zaman baba şevkatini, sevgisini çocuklarɪna verebilmek için elinden geleni yapmɪştɪr ve halen de yapmaktadɪr her zaman benim yanɪmda destek olmustur.

9 yaşɪnda kocaman bir kɪz çocuğu olan ben, babam sevmek istediği zamanlarda  uzaklaşan ,kacan ben çok zaman sonra alɪştɪm Babama.

Babam çok çabuk sinirlenenen ,çabuk sakinleşen ,sonra pişman olan aslɪnda çok yufka yürekli, herkesi kendi gibi iyi bilen, erken yaşta babasɪz kalmɪş çok yokluk çekmiş sert mizaclɪ,tatlɪ,sevimli bir adamdɪ.(Laf aramɪzda ben de ona oldukca çok benziyorum)

Beni çok sever, kɪzdɪğɪnda da döverdi ,şamarɪnɪ az yemedim ve hemen korumaya geçen Babaannem olurdu.

Ona göre akɪllɪ,becerikli  kɪzɪydɪm,ben yapardɪm herşeyi,çok küçük yaşta sorumluluklar verirdi ,özgüvenimin oluşmasɪnda Babamɪn yeri yadsɪnamaz  …

Bir çok beklentisi vardɪ, okuyacak, çalɪşacak ,18 imde ehliyet yapacaktɪm vs…

16 yaşɪma kadar, toplamda 7 sene birlikte yaşadɪk, sonrasɪ yine hasret ,yine gurbet,yani diyeceğim ona bizim hayatɪmɪz hep ayrɪ geçti!

Sene de bir tatilde, kɪsa zamana sɪğdɪrɪlmɪş anlardan ibaretti yaşadɪklarɪmɪz,kimi iyi,kimi kötü, ama sonuçta anɪlarɪmɪz…

Ve yine bir tatil zamanɪ artɪk izine gitmemize haftalar kala 6.Haziran 2011 gece yarɪsɪ aniden gelen telefon… annemin titreyen sesi

Kɪzɪm….

Efendim anne hayrola …

Kɪzɪm…gerisi gelmiyor…

Anneeeee, ne oldu söyle, birine bir şey mi oldu ?

Kɪzɪm Babanɪ kaybettik!!!

NEEEEEEEEEEEE!!!!!!

Hayɪr ,nasɪl ,olamaz ve bir sürü soru kovalɪyor…hɪçkɪrɪklar arasɪnda konuşmalar tabii konuşma denilirse,ardɪndan hemen …

SAKIN !!! Ben Babamɪ son bir defa görmeden onu hiç bir yere göndermem,sakɪn ,beni bekleyin diyor telefonu kapatɪyorum.

Eşim işte,yalnɪzɪm kimsecikler yok çocuklar derin uykuda !!!

Ahhhhh, ben ne yapacağɪm,sessiz ağla diye kendimce telkin de bulunup çocuklara duyurmamaya çalɪşɪp eşime telefon açɪyorum o da inanamayɪp 10 dakikaya yanɪma geliyor,sabaha kadar bilet alɪnmɪş,çantam hazɪrlanmɪş,çocuklara dedelerinin hastanede olduğunu,yanɪnda olmam gerektiğini bildirip tek başɪma uçuyorum,o ne uçmaktɪ , hiç mi gecmez zaman,dualarla,önce Istanbul aktarma ,sonra Izmir sonra otobüsle Sɪndɪrgɪ ve o kare taşlɪ yollarɪndan her sene sevinçle geçtiğim mahallemin sokağɪndan içim buruk ,gözler yaşlɪ ,içimi kapkara bulutlar sarmɪş, hüzün dolu kalbim ,yürüyerek evimize geldim…

Saat 22:00 civarɪ ,ev insan dolu, herkes orada akrabalar,komşular,tanɪdɪklar…

Annemle,abimle ve akrabalarla kucaklaşɪp ağlamamamɪz ve O, BABAM yerinde yok artɪk...

Sabah erkenden başlayan cenaze hazɪrlɪklarɪ, ağlamamaya çalɪşan ben!

Neden mi?

Annem 50 senesini geçirdiği eşi,hayat arkadaşɪ yok ya artɪk, o daha çok üzülmesin diye ,daha çok direnmeye çalɪşan ben ,için için ağlayan ben Babamɪn soğuk yüzüne bir kez elimi değirip sadece …

„Ah be Baba daha erken değilmiydi, torunlarɪn Ali dedesini görecekti ya ,prenses torununu kucaklayacak,pehlivan sarɪ oğlunla güreşecek,küçük torununun kulaklarɪnɪ  ɪsɪracaktɪn ya , Ahhh, Ahhhh ,böyle veda bile etmeden mi gidecektin „

diyerek son VEDA mɪ yaptɪm.

Sen rahat uyu be Baba,çok yoruldun bu hayatta, bundan sonra yattɪğɪn yerde dinlenirsin inşallah diyerek ayrɪldɪm.

Ve Ebediyete uğurladɪk.

Ben o gün Babamɪ aslɪnda ne kadar çok sevdiğimi, ama asla birbirimize SENI SEVIYORUM cümlesini söylemediğimizi ,o benim sadece arkamda ki değil,  yanɪmda varlɪğɪnɪ hissettiğim dayanağɪm olduğunu anladɪm…

Çok geç, kaybetmişim ne fayda!

Gitti gelmiyor ki geriye, gelse söylemezmiyim hiç, bir değil, bin değil, milyon kere SENI SEVIYORUM dökülür dudaklarɪmdan, ama ne fayda!

O nedenle  yazɪma “ bazɪ şeylerin değerini, hep mi kaybedince anlarɪz “ diye başladɪm.

Takdir-i ilahi elbet bir gün hepimiz ebediyeti tadacağɪz,asla isyan etmedim,yaşam gibi ,ölüm de bizler için, ben babamla hep konuşurum,O `nun maneviyatɪ bana hep huzur verir.

Ama O acɪ ,Ebedi Ayrɪlɪk Acɪsɪ ,Ölüm Acɪsɪ , Köz gibidir, en ufak bir esinti, hafif bir rüzgarla birden Kor bir Ateşe döner ve bir bakmɪşsɪn gözler dolu dolu olmuş,dökülmeye yeltenen göz yaşlarɪ sessizce yanaklardan süzülmekte…

Ben şimdi sevdiklerime sevdiğimi söylüyorum,sizler de henüz yaşarken ,hayatɪnɪzdaki sevdiğiniz insanlara bu cümleyi mutlaka söyleyin.

Herkese değil tabii ki değerli ,hak eden insanlara.

Sevgiyle ,hoşca kalɪn…